Misjonarze bez habitów. Sylwetki wybranych polskich misjonarzy świeckich

Kiedy mówi się o misyjnym zaangażowaniu Kościoła myśli się najczęściej o działalności księży zakonników i sióstr zakonnych. Rzadko natomiast wspomina się w tym kontekście misyjną posługę ludzi świeckich. Zaangażowanie laikatu na rzecz najbardziej potrzebujących to ciche i pokorne służenie Bogu w drugim człowieku nawet wówczas, kiedy trzeba poświęcić wygodne i bezpieczne życie, opuścić najbliższych i przyjaciół. Postawa świeckich misjonarzy jest dla mnie budującym przykładem który niejednokrotnie może zawstydzać. Misyjne zaangażowanie wymaga bowiem od nich wiele samozaparcia i wyrzeczeń otwartości na drugiego człowieka oraz gotowości do poświęceń często z narażeniem zdrowia a niejednokrotnie i życia. Decyzja o wyjeździe na misje pociąga w przypadku osób świeckich szereg trudnych do zaakceptowania konsekwencji. Kiedy bowiem misjonarz świecki wraca po latach pracy misyjnej do domu, musi niejako wszystko zaczynać od początku na nowo, uczyć się rzeczywistości rodzinnego kraju, nierzadko zupełnie innej od tej pozostawionej. Mimo to nie brakuje "Bożych szaleńców" - świeckich którzy decydują się na taki życiowy wybór. Posłani przez Kościół osoby świeckie podejmujące pracę misyjną - i posłane do niej przez Kościół - są w pełnym tego słowa znaczeniu misjonarzami. Świadomość tego dojrzewała jednak w Kościele powoli. Przełomem okazał się dopiero Sobór Watykański II. Misjonarze świeccy nie udają się na misje zamiast misjonarzy duchownych, ale po to aby pracować wspólnie z nimi i wzajemnie się uzupełniać. Świeccy starają się włączyć w misyjne dzieło Kościoła poprzez swą pracę w szpitalach przychodniach misyjnych szkołach warsztatach przy projektach budowlanych w administracji i obsłudze diecezji.

Ks. Romuald Szczodrowski (ur. 1965) teolog, proboszcz parafii św. Stanisława Kostki w Coventry w Wielkiej Brytanii, były misjonarz w Zambii i były moderator Instytutu Misyjnego Laikatu w Warszawie.